این رسمش نیست...؟!

بازی دیشب تیم ملی در برابر پرتغال و بازی هفته گذشته در برابر اسپانیا خیلیها رو خوشحال کرد... خیلیها راضی بودن...

یه جورایی تو این وضعیت یه شادی مضاعفی برای ملت به همراه داشت...

دیشب که داشتم بازی رو نگاه میکردم و لذت میبردم، یاد اعتراضها و تعطیلی بازارها افتادم...

یاد اینکه ملت روزهای سخت، ملتی که همیشه و همه جا ثابت کرده با بدترین شرایط میتونه بهترینها رو رقم بزنه،

دیگه خسته شده...

دیگه نای نفس کشیدن نداره

تا یه جایی میگی هرسختی ای رو به جون میخرم تا ملتم کشورم با تمام بدیها و سختیها سربلند باشه که بود که هنوزم هست...

کم نداریم دانشمند و محقق و هنرمند و بازیگر و ورزشکار که کشورهای دیگه براشون سرو دست میشکنن و به  قولی قدرشون و میدونن...

اما اونی که باید بدون دست رو دست گذاشته...

این روزها خبرهای بد زیادی درباره ایران، ایرانی که دیگه توان ایستادن نداره ایرانی که درد داره به گوش میرسه... قلب آدم به درد میاد...

بعد مردم و میبینی... همین فوتبالیستا با کمترین امکانات نسبت به رقبای خودشون، ایستادن؛

تمام قد...

 

دمتون گرم...

لذت بردیم...

خندیدیم و خوشحالی کردیم...

اما شماهایی که اون بالا بالا ایران و به چوب حراج گذاشتید...

به خدا ملت حال دلشون خوب نیست

گذر عمر...؟!...