قوی باش...؟!

بعضی وقتا یه جورایی به یه جایی میرسم که ذکر قوی باش قوی باش میشه ورد زبونم...

قوی باش کارا درست میشه

قوی باش آدما درست میشن

قوی باش روزگار میگذره

قوی باش روزای خوش در پیشه

قوی باش بالاخره آدما میفهن که چه کاری براشون انجام دادی

قوی باش بالاخره تو هم حقتو از زمونه میگیری

قوی باش روزای سخت و بی پولی میگذره

قوی باش روزای اجبار میگذره

قوی باش روزای دمخور شدن با آدمای نفهم میگذره...

قوی باش

قوی باش

قوی باش

تو همین پیچ و تاپ قوی بودن و نبودنها یهو میبینی که دیگه نفست بالا نمیاد

کم اوردی

خسته شدی

نمیکشی

خیلی قوی هستیا

ولی...

ولی دیگه با روزگار حال نمیکنی

با آدما حال نمیکنی

چیزای کوچیکی که یه زمانی خنده رو لبات میورد برات مسخره میشه

گشت و گذار و تفریح بی مزه میشه

برق چشمات از بین میره

خنده هات مصنوعی میشه

یه جورایی...

میدونی...

یه جورایی دیگه خودتو دوست نداری

اینجاست که از فرط قوی بودن حتی نمیتونی به حال خودت گریه کنی...

اینجاست که منتظر یه معجزه میشینی تا روزای خوب لذت بردن از زندگی برگرده...

اینجاست که تازه میفهمی باید از تموم لحظه های زندگیت لذت میبردی و نبردی و باید ببری...

 

گذر عمر...؟!...